Życie nie jest czarno-białe.

Właśnie. Nie jest. Ludzie tak samo, nie każdy jest dobry lub zły, śmiały lub nieśmiały, szczęśliwy lub nieszczęśliwy. Do czego zmierzam? Niektórzy uważają, że ktoś kto prawie zawsze jest wesoły, stara się w ciężkich chwilach poprawić innym nastrój , nie ma prawa, by czasem powiedzieć sobie "STOP! Tak naprawdę nie jestem w pełni szczęśliwa, ale wiem co muszę zrobić by to osiągnąć, parę rzeczy zmienić..."

Ostatnio dużo się nad tym zastanawiam, błąkam się po szkolnych korytarzach, czasem nie mam na nic ochoty. To wszystko po to, by poważnie pomyśleć.

Niedawno usłyszałam od przyjaciółki, że moje posty piszę jak emo. Może i piszę, ale jeśli to pomoże mi w osiągnięciu zamierzonych planów, wyrzuceniu z siebie nurtujących myśli, to chyba warto? Nikt nie jest czarno - biały. Każdy skrywa w sobie tajemnice, niekoniecznie pasującą do własnej oficjalnej postawy społecznej i to jest... normalne.
 Na pewno za jakiś czas, pewnie już niedługo, na moim niebie zaświeci słońce, a burzowe chmury rozwieją się pozostawiając niebo olśniewająco błękitne, a powietrze rześkie i czyste. 
 Jakiś czas temu, kiedy ze śmiechem wymieniałam, coraz to ciekawsze byłe zainteresowania bliskiej mi osoby, ta odpowiedziała, że wtedy szukała samej siebie. Może to właśnie robię, próbuję rozwikłać tajemnicę którą sama jestem? Hmm... Mystere...